Een solidair beschuitje delen

Architectuur en stedenbouw kunnen verbinden omdat ze de belichaming zijn van onze samenleving en hoe deze zich gedraagt in het licht van de uitdagingen waarvoor ze staat. Samenleven is leven in groep. Dat is iets anders dan weggestoken zitten achter een verkavelingshaag of schutting om vooral met rust gelaten te willen worden. Samenleven is vertrekken van een positieve houding; elkaar gelukkig maken, in de plaats van een negatieve; elkaar niet storen. Dit veronderstelt solidariteit en sociale interactie. Het betekent genoeg privacy enerzijds om anderzijds ook genoeg uit je schelp te durven komen…

Op deze volkomen te klein geworden en ernstig overbevolkte planeet, zijn architectuur en stedenbouw veranderd in disciplines die zich bezig houden met het ontwerpen van de ruimtelijke aanwezigheid van de menselijke soort op aarde. Een aanwezigheid die zodanig moet heruitgevonden worden dat ze voldoet aan onze fysieke behoeftes en socioculturele aspiraties zonder dat het planetaire ecosysteem daardoor nog verder wordt aangetast.

Dat is het huiswerk dat Youth For Climate ons meegeeft, en dat is geen kleine opdracht. “Think global before you act local”, is moeilijker dan het klinkt. Planetaire èn lokale solidariteit. We zitten met z’n allen in hetzelfde schuitje.

In dat perspectief kan niet genoeg onderlijnd worden hoe belangrijk het is om gebruik te maken van de capaciteit tot systeemdenken van ontwerpers. Als de oorzaak van het probleem systemisch is, dan moet het maatschappelijk socio-economisch systeem integraal veranderd worden. Naast stedenbouw en architectuur zijn er niet zoveel disciplines bezig met de ruimtelijke structuur en de systemische organisatie van deze mensenruimte.

Nu is die mensenruimte te groot en te dominant  geworden en zit er niks anders op dan krimpen. Het zal een hele mentaliteitsverandering vragen van de mens om te beseffen dat deze krimp ons niet kleiner, maar net ‘groter’ en meer nobel zal maken.