D/a: Fiets- en wandelbrug Bockstael

Stijl en Steil

Baukunst

Jonathan (F/a Curatorenteam) licht toe waarom je dit project zeker niet mag missen.

Het L28 park – vernoemd naar een vroegere spoorlijn – werd recentelijk uitgebreid tussen metrostation Pannenhuis en Bockstael. Het ligt in een vroegere treinbedding en daardoor is er een aardig hoogteverschil met de omliggende stad. Om ervoor te zorgen dat het park niet aan de aandacht ontsnapt van de Brusselaar, werd niet enkel bij het begin en eindpunt een verbinding voorzien tussen park en stad maar ook in het midden. Op die manier kan je de foute keuze om boven in de stad te blijven halverwege rechtzetten en de daling inzetten naar het park.  

Uit zijn wiskundige context gehaald 

Die daling zet je in over een voetgangers- en fietsbrug ontworpen door Baukunst. De brug is meer dan een banale verbinding tussen boven en onder. Het is een stukje architectuur dat je bijblijft. Waarschijnlijk in eerste instantie door de hellingsgraad, maar toch vooral door de brug zelf. Het is er namelijk ééntje die erg frivool en luchtig oogt doordat ze net boven het landschap lijkt te zweven en met een sierlijke krul de vorm van een parabool uit zijn wiskundige context haalt.

Schijnbaar gewichtloos 

Dat de brug gewichtloos oogt, is bijzonder knap want in realiteit is ze vervaardigd uit een massief driehoekig dek van beton dat overspanningen van tweeëntwintig meter overbrugt. Dat de dikte enigszins meevalt, heeft te maken met de keuze voor nagespannen, ter plaatse gestort beton. Nagespannen beton? Dat is beton waarin men tijdens de storting stalen kabels plaats die extra worden opgespannen wanneer het beton uitgedroogd is. Bij het begin- en eindpunt van de brug kan je een vlak beton waarnemen dat nét wat anders is afgewerkt dan de rest van het brugoppervlak. Op deze twee plaatsen zit het uiteinde van de stalen kabels samen met het aanspanningsmechanisme en werd het beton later gestort. 

Jammer genoeg een leuning, maar wat voor één 

Momenteel oogt de natuur rondom de brug wat kaal maar dat is uiteraard slechts tijdelijk. Door de brug maar op twee plaatsen te ondersteunen kan de natuur zo goed als volledig groeien en bloeien rondom en onder de brug. Binnen enkele jaren moet je het gevoel hebben tussen de toppen van de gewassen te wandelen. In een dromerige visie hadden de architecten liefst geen leuning geplaatst en de natuur dienst laten doen als vangnet omdat de brug dan nog sierlijker zou ogen en de connectie met de omgeving sterker zou zijn. Normen en realiteitszin hielden hen tegen dat idee door te voeren. Toch is de geplaatste leuning de moeite waard om eens grondig te bekijken. Het laswerk is bijzonder mooi uitgevoerd en de vorm van de handgreep zorgt ervoor dat de lichtarmaturen onopgemerkt blijven.  

Een brug die je niet wilt verlaten 

Het kan echter ook dat je de brug vooral onthoudt door de hellingsgraad. De brug is zo steil dat ze enkel beklommen kan worden met de fiets door de best getrainde kuiten, anderen houden het halverwege voor gezien en nemen hun fiets bij de hand. Ook oudere mensen, of ouders met een kinderwagen hebben aardig wat moeite met de brug. Hoe het hellingspercentage werd goedgekeurd door de gemeente blijft me een raadsel. Je moet maar denken dat de architecten vinden dat je moet afzien als je zo gek bent om dit nieuwe groene pareltje te willen verlaten.

Auteur: Jonathan Cludts