Wanneer gevraagd wordt om een wandeling te cureren doorheen de stad waar je woont en werkt, kan je niet veel anders doen dan stilstaan. Stilstaan en nadenken. Want wat altijd logisch en vanzelfsprekend lijkt, moet opeens van status gaan veranderen. Er wordt verwacht dat een uitspraak gemaakt wordt. Iets wat spontaan leek te gebeuren dient plotseling gearticuleerd te worden. Ik weet niet goed of ik dit dus wel moet gaan doen.
Misschien wordt het wel eens tijd dat ik die gewillige stad voor mezelf ook eens een gezicht durf te geven.
Tegelijkertijd is stilstaan en nadenken een fundamentele stap in mijn proces als beeldend kunstenaar. Veelal moet ik mezelf vervreemden van een context vooraleer ik mezelf zover krijg om stil te staan. Ik weet niet of ik mezelf tout court wel wil vervreemden van mijn eigen vertrouwde omgeving. De plek die mij stabiliteit geeft om met mijn ervaringen van vervreemding op andere plekken te kunnen omgaan. Mijn vertrouwde Oostende, als veilig baken – tegelijkertijd vlotte ontvangster van uitheemse ervaringen.
Misschien wordt het wel eens tijd dat ik die gewillige stad voor mezelf ook eens een gezicht durf te geven. Voor mezelf, en dusdanig voor u. Als nieuwsgierige participant. Laat het ons proberen. We zullen zien.
Benieuwd naar het eindresultaat? Op vrijdag 15 oktober neemt Max Kesteloot je mee op wandel door Oostende. Bekijk de activiteit hier.